عاشقانه های من و پسرم

اکنون که در آستانه ورود به ٦ ماهگی هستی برایت مینویسم

از آن نگاه زیبا که به وسعت همه آسمانهاست

از آن لبخند زیبا که ارزشش به اندازه تمام دنیاست

از آن چهره آرام و معصومت که تماشایش برایم سیری ناپذیر است

از آن خوابیدن معصومت که به مانند خواب فرشتگان خداوند است

از آن دستها و پاهای کوچکت که مطمئنم روزی کمک و یاریگر و همراه من در زندگی هستند

پسرکم

آمدی و با گریه ها و خنده های تلخ و شیرینت سکوت سهمگین خانه را شکستی

آمدی و تنهایی بزرگ چندین ساله مرا از بین بردی

آمدی تا من بار دیگر به عظمت و بزرگی خدا پی ببرم

آمدی و با آمدنت یک دنیا شور و شعف و شادی برایمان آوردی

آمدی و چه خوب شد که آمدی

و من هنوز هم شوکه...هنوز هم در فکر اینکه آیا براستی من مادرم؟ آیا این فرزند من است؟ و هزاران آیای دیگر...

عشقی در من شعله ور شده که تا به حال اینگونه به خود ندیده بودم

حس مادری را نتوان به زبان توصیف کرد حس و عشق مادری را باید دید باید با تمام وجود لمس کرد باید این لطف و محبت بیکران خداوندی را با دل و جان حس کرد

و چه حس خوبی ست وقتی که می بینی فرزندی داری که تماما متعلق به خود توست و دیگر هیچ از خدا نمیخواهی غیر از سلامتی او

روزی صدهزار بار هم شکر خدای را گفتن باز هم کم است و زبان در برابر مهربانی و بزرگواریش قاصر

و در آخر

پسرکم!

چه خوب شد که به دنیا آمدی و چه خوبتر شد که دنیای من شدی

نازنینم!

همیشه سرزنده و پایدار و شاداب باشی گل باغ زندگی مامان و بابا

دوستت داریم